Η σειρά αυτή των αναρτήσεων αφιερωμένων στην ομοιοπαθητική δεν προέρχεται από την άμεση προσωπική μου επιστημονική αρτιότητα πάνω στο θέμα αλλά από την έμμεση εμπειρία που έχω μέσα από τους πελάτες μου που έχουν προσωπική εμπειρία, χρησιμοποιώντας την ομοιοπαθητική παράλληλα με την ψυχοθεραπεία.
Στον τρόπο μάλιστα λήψης ενός εκτεταμένου ιστορικού, τόσο στην περίπτωση του ομοιοπαθητικού όσο και του ψυχοθεραπευτή, βρίσκω πως υπάρχουν πολλές ομοιότητες.
Η ομοιότητα δεν σταματά στο σημείο αυτό αλλά επεκτείνεται στην οπτική του δίπολου ασθένεια – υγεία:
- Υγεία δεν είναι απλώς η απουσία ασθένειας (ή κάποιων συμπτωμάτων), αλλά η ικανότητα ενός συστήματος (ενός ανθρώπου, μιας οικογένειας ή μιας κοινωνίας να ανταποκρίνεται προσαρμοστικά σε μία μεγάλη ποικιλία προκλήσεων.
- Επίσης, η ασθένεια αντιμετωπίζεται ως το αποτέλεσμα μιας διαταραχής της ισορροπίας ολόκληρου του ατόμου (ψυχο-διανοητικά και σωματικά) και όχι απλώς ως μια εντοπισμένη, σ’ένα υποσύστημα, διαταραχή.
Ακριβώς λοιπόν επειδή έχω διαπιστώσει πως δεν υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στα δύο αυτά αυτόνομα, αυτοτελή και αποτελεσματικά θεραπευτικά συστήματα, την ψυχοθεραπεία δηλαδή και την ομοιοπαθητική, αναζήτησα να βρω τις περιπτώσεις εκείνες όπου θα μπορούσαν να δράσουν συμπληρωματικά προς όφελος του ανθρώπου.
- Ο ασθενής δυναμώνει ψυχικά και βελτιώνεται γρήγορα, παρουσιάζοντας επίσης μεγάλες αντοχές στις προκλήσεις και προσαρμοστικότητα.
- Η ψυχοθεραπευτική σχέση γίνεται σύντομα σταθερή και με πολλές δυνατότητες εμβάθυνσης, βελτιώνοντας έτσι και την εστίαση αλλά και την επίγνωση, ειδικότερα σε ότι αφορά άμυνες και αντιστάσεις παθολογικές, κερδίζοντας έτσι χρόνο και ενέργεια που διαφορετικά θα σπαταλιόταν κουράζοντας τον ασθενή.
- Η αίσθηση υποβοήθησης μέσω των ομοιοπαθητικών φαρμάκων δεν έχει την τάση να οδηγεί σε παρεμβατικές λογικές μηχανιστικού τύπου και εξαρτητικές συμπεριφορές, όπως με τις ψυχοτρόπες ουσίες.
Επίσης, σε περιπτώσεις όπου λόγω της φύσης των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν, έχουν κουραστεί «γυρίζοντας» από τον έναν ειδικό στον άλλο, έχουν αισθανθεί κατακερματισμένοι» λόγω του ότι εκείνοι οι ειδικοί εστιάζουν άλλοτε στο ένα και άλλοτε στο άλλο σημείο, θεωρώντας το ως «την πηγή όλων των κακών», με εξετάσεις, γνωματεύσεις και φαρμακοθεραπείες που μπορεί να μην οδήγησαν σε κάποια βελτίωση της κατάστασης.
Καθώς και σε περιπτώσεις όπου συνυπάρχει η σωματική αποδιοργάνωση με την ψυχική παθολογία, όπως και στις οργανωμένες ψυχοσωματικές διαταραχές.
Τέλος, έχω προτείνει επίσης την ομοιοπαθητική, ως εναλλακτική φαρμακοθεραπευτική λύση για τις περιπτώσεις εκείνες που έχουν ανάγκη, προκειμένου να αποφύγουμε την χρήση αντικαταθλιπτικών, αγχολυτικών κ.α. και τις συνέπειές τους.
Υπάρχουν όμως και διαφορές ανάμεσα στις δύο αυτές θεραπείες, οι οποίες όμως δεν έχω αισθανθεί πως επηρέασαν αρνητικά με κάποιο τρόπο και κανόνα έναν ψυχοθεραπευόμενο και την εξέλιξή του και δεν έχω βιώσει κάποια ιδιαίτερη δυσκολία στην συνέργεια, τουλάχιστον που να απορρέει από τις διαφορές.
Ως τη σημαντικότερη διαφορά ανάμεσα στα δύο αυτά θεραπευτικά συστήματα θα σημείωνα το γεγονός πως το μοντέλο της ψυχοθεραπείας είναι πιο συμμετοχικό από το ιατρικό μοντέλο της ομοιοπαθητικής.
Οπότε η δυάδα «ασθενής – ιατρός» έχει την τάση συνήθως να εστιάζει περισσότερο στο σώμα και σ'αυτό που προσωπικά θα αποκαλούσα «βιολογικό υπόβαθρο του ψυχισμού» ενώ ο ψυχολόγος μάλλον θα είχε την τάση να εστιάσει περισσότερο στον ψυχικό κόσμο του ατόμου που έχει ένα αίτημα και να διερευνήσει τις συνέπειες της παθολογικής κατάστασης (τις εκφάνσεις δηλαδή) στον ψυχισμό του πάσχοντα ή στο «κατά πόσο και με ποιόν τρόπο» θα μπορούσε τα συμπτώματα να είναι έκφραση της ψυχικής κατάστασης του πάσχοντα, προκειμένου να αντιληφθεί το θεραπευτικό σχήμα που θα ακολουθήσει.
Για να το εξηγήσω θα το πω και αλλιώς: είναι πλέον σίγουρο πως υπάρχουν πολλά μονοπάτια που συνδέουν την ψυχή μας (τον ψυχισμό μας αν προτιμάτε, δηλαδή τα συναισθήματα, τις σκέψεις μας, … ) με το σώμα μας.
Όσο πιο νέοι είμαστε τόσο αυτά τα μονοπάτια είναι πιο άμεσα συνδεδεμένα. Για παράδειγμα ένα μικρό παιδί, μην έχοντας τις ίδιες δυνατότητες μ'εναν έφηβο ή ακόμη περισσότερο μ'εναν ενήλικα, να εκφράσει τα έντονα συναισθήματά του, θα έχει την τάση να χρησιμοποιήσει το σώμα του ως μέσω έκφρασης της κατάστασης ή ακόμη και ως πεδίο σύγκρουσης.
Στην πραγματικότητα, η ψυχοθεραπεία λειτουργεί ως «ο υποκειμενικός χρόνος και χώρος που θα βοηθήσει τον άνθρωπο στην εκπλήρωση των αιτημάτων και προσδοκιών του για προσωπική ανάπτυξη και βελτίωση του εαυτού του».
