Μια φορά κι έναν καιρό...

«Μ’αυτές κοιμόμαστε όταν είμαστε μικροί και μ’αυτές ξυπνάμε όταν είμαστε μεγάλοι!»

Τι είναι;

Άλλοτε αφυπνιστικές και άλλοτε χαλαρωτικές… καθησυχαστικές ίσως αλλά πάντα διδακτικές.
Με την μορφή των παραμυθιών, των μύθων, των παραβολών, των αλληγοριών ή ακόμη και των γρίφων, των παροιμιών… συντροφεύουν τους ανθρώπους στην πίστη τους, στην φιλοσοφία τους, στην αναζήτησή τους και τελικά στην καθημερινή ζωή τους…

Με αυτές κάνουν ερωτήματα αλλά και προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις οι δάσκαλοι, οι μεγάλοι παιδαγωγοί, οι ψυχολόγοι…

Είναι οι ιστορίες!

Που οφείλεται η μεγάλη τους επιτυχία; Και πότε αποτυγχάνουν;

Δεν ξέρω να το πω με σιγουριά αλλά σίγουρα συχνά μπαίνουμε στον πειρασμό να ακούσουμε, να διηγηθούμε, να διαβάσουμε ή ακόμη και να γράψουμε με τη μορφή πεζού ή ποιητικού λόγου.

Υπάρχουν ιστορίες με… καλό τέλος αλλά υπάρχει κακό τέλος για μία ιστορία;

Το τέλος είναι αυτό που μετρά; Γιατί με ανυπομονησία το περιμένουμε!
Περιμένουμε να καταλάβουμε κάτι. Κάτι να μάθουμε: μιαν αλήθεια;

Ο αντίλογος στις ιστορίες, για 'κείνους που δεν ανακουφίζονται ή που ανυπομονούν να ζήσουν, είναι πως θαύματα δεν υπάρχουν!

Περιγράφουν μιαν αλλαγή, μια μεταστροφή, για γνωριμία, ένα πάθημα…
Οι ιστορίες υπάρχουν… όπως και τα θαύματα!
Και θαύματα θα συνεχίσουν να γίνονται όσο υπάρχουν άνθρωποι!

Ένας καινούργιος μικρός κύκλος αρχίζει κάπως έτσι.
Σαν μία μικρή ιστορία!