"Θεωρώ πως ότι καλύτερο έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου είναι η προσωπική μου θεραπεία.
Ήταν χειμώνας του 2002, όταν ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία μου, με την αείμνηστη ψυχοθεραπεύτριά μου. Φτάνοντας εκεί ήμουν αγχωμένη. Κάθισα στην αναπαυτική μπερζέρα και η θεραπεία ξεκίνησε. Κράτησε δύο χρόνια περίπου. Ξεκίνησε με προγραμματισμένες συνεδρίες σε τακτά χρονικά διαστήματα, κατά τις οποίες το φως έπεφτε άπλετο στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μου. Τα αναπάντητα ερωτήματα άρχισαν να έχουν απαντήσεις, στις οποίες εκείνη με οδηγούσε με τρόπο «μαγικό».
Το καθρέφτισμα του εαυτού μου, μέσα από την ψυχοθεραπεύτριά μου, μου έδωσε μια καινούργια εικόνα για το ποια είμαι.
Άρχισα να με γνωρίζω. Άρχισα να έρχομαι σε επαφή με εμένα την ίδια. Για πρώτη φορά με έβλεπα μέσα από τα δικά μου μάτια και όχι μέσα από τα μάτια των άλλων. Γιατί μέχρι τότε ήμουν αυτή που μόνο οι άλλοι έβλεπαν ή δεν έβλεπαν. Μέχρι τότε εγώ ήμουν μόνο οτιδήποτε εκείνοι έβλεπαν. Οτιδήποτε εκείνοι δεν έβλεπαν, εγώ απλά δεν το είχα.
Πορευόμουν μέχρι τότε, σύμφωνα με τη γνώμη των άλλων για εμένα. Πορευόμουν μόνο μέσα από τις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες. Ήμουν το «καλό» παιδί που όφειλα να φροντίζω για την ικανοποίηση των αναγκών των άλλων, ώστε να είναι καλά εκείνοι συνεπώς και εγώ. Διατήρησα την ταμπέλα του «καλού» παιδιού ακόμα και ως ενήλικη. Έχοντας ως απόκτημα αυτή τη ταμπέλα από τη μια μεριά είχα την αποδοχή ενός μεγάλου αριθμού ατόμων και αυτό μου έδινε μια ικανοποίηση από την άλλη μεριά, όμως ένιωθα δυσφορία και πίεση. Δεν αντιδρούσα σε τίποτα, δε μιλούσα ενώ ήθελα όσο τίποτε να μιλήσω, να φωνάξω. Ήμουν λες και κάποιος μου είχε βάλει μια θηλιά στο λαιμό και με έπνιγε.
Οι επαφές μου στις διαπροσωπικές σχέσεις με τους άντρες ήταν απίστευτες. Με το που ερχόμουν λίγο πιο κοντά με κάποιον άντρα, βίωνα έντονο φόβο. Ένιωθα πως δεν έχω κάτι να πω και γι’αυτό θα απορριφθώ. Οπότε καλύτερα να μην είχα ποτέ σχέσεις με άντρες. Ούτε φιλικές μα ούτε και ερωτικές.
Σε κάθε συνεδρία η ψυχοθεραπεύτρια μου, με κύριο εργαλείο την έντονη διορατικότητα που την χαρακτήριζε, τη βαθιά γνώση της, καθώς και το ταλέντο της ως θεραπεύτρια, ξεδιάλυνε σιγά-σιγά τα λανθασμένα και διαστρεβλωμένα μου πιστεύω. Σταδιακά άρχισα να συνειδητοποιώ πως και εγώ μπορώ να μιλήσω και να εκφράσω την οποιαδήποτε σκέψη μου, πως και εγώ μπορώ να σχετιστώ με άντρες τόσο φιλικά όσο και ερωτικά. Τα μπλοκαρίσματα εξαφανίζονταν και συχνά σκεφτόμουν και σκέφτομαι ακόμα: «Καλά γιατί φοβόμουν τόσο;»
Παράλληλα κάθε συνεδρία ήταν για μένα και μια εκπαίδευση την οποία μου προσέφερε απλόχερα, εφ’όσον γνώριζε πως είχα ήδη ξεκινήσει την ενασχόλησή μου με την ψυχολογία. Πίστεψε σε εμένα και τις ικανότητές μου, παροτρύνοντας με να συνεχίσω τις σπουδές μου και σε ανώτερα επίπεδα. Και το έκανα…. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο, ξεκίνησα τις σπουδές μου σε καινούργιο για εμένα μέρος και ξαφνικά….μια μέρα στο τηλέφωνο ενώ διάβαζα, μια καλή φίλη μου ανακοινώνει τον αιφνίδιο θάνατός της, ακριβώς μία εβδομάδα μετά την τελευταία μας συνεδρία. Δυσκολεύτηκα να το πιστέψω. Άρχισα τα τηλεφωνήματα για να το επιβεβαιώσω και από άλλες πηγές. Δε μπορούσα να το αποδεχτώ.
Για να είμαι ειλικρινής ακόμα δεν το έχω αποδεχτεί γιατί μέχρι σήμερα που καταγράφω όλα αυτά δεν έχω ξεκινήσει τη ψυχοθεραπεία μου, με ένα καινούργιο θεραπευτή. Διαισθάνομαι πως ήρθε η ώρα να το κάνω και νομίζω πως το σύμπαν θα μου φανερώσει τον κατάλληλο, σύντομα. Ήρθε η ώρα να εμπιστευτώ κάποιον, ακόμα και αν φοβάμαι μήπως και πεθάνει…Μήπως και πεθάνει και μείνω μόνη, απροστάτευτη και εγκαταλελειμμένη. Γιατί και εάν ακόμα νιώθω έτσι μερικές φορές, γνωρίζω πολύ καλά πως εκείνη, που η ψυχή της βρίσκεται κάπου στον ουρανό, είναι κοντά μου, είναι δίπλα μου, είναι μέσα μου. ΄Ισως τελικά ακόμα να συνεχίζεται η θεραπεία μαζί της.
Αμέτρητες φορές έρχονται στη μνήμη μου τα λόγια της, η γλυκειά μορφή της, η πραγματική αγάπη της για μένα. Ήταν αυτή που με ενέπνευσε να γίνω και εγώ ψυχοθεραπεύτρια. Εύχομαι να είναι καλά εκεί που βρίσκεται… "
