Η ψυχοθεραπευτική εμπειρία της Georgia, 29 ετών.

"Η εμπειρία της ψυχοθεραπείας στην περίπτωση μου ξεκίνησε από τον «πάτο», και λέγοντας από τον πάτο εννοώ ότι είχα πιάσει κυριολεκτικά πάτο.

Εξωτερικά βέβαια όλα ήταν μια χαρά, η υποδειγματική σύζυγος και μητέρα, η καλή οικογένεια κτλ. κτλ. Κάλυπτα την μοναξιά, την ανασφάλεια και την απόγνωσή μου με όλων των ειδών τα περιτυλίγματα στα μάτια «του κόσμου» και τα δικά μου. Φυσικά και δε θα επέτρεπα ποτέ και σε κανέναν να δει ότι γονάτισα, πολύ δε περισσότερο σε αυτούς που θα χαίρονταν να δουν κάτι τέτοιο. Στην ουσία όμως η ζωή μου διαλυόταν, και δυστυχώς δεν ήταν η πρώτη φορά. Από την αθλιότητα και το χάος, στην ευθύνη της μητρότητας σε εφηβική σχεδόν ηλικία και πιο πολύ απ’ όλα, και πάνω απ’ όλα, η μοναξιά. Ναι, ήταν δύσκολη πορεία ή τουλάχιστον αρκετά δύσκολη για να την παλέψει κανείς μόνος του.

Όταν έφτασα στο γραφείο του ψυχολόγου, βρισκόμουν κάπου μεταξύ κλάματος, κενού και απορίας. Μεγάλα γιατί που διαισθανόμουν ότι έπρεπε να λύσω για να μπορέσω, έστω και υποτυπωδώς, να συνεχίσω. Όχι πως με ενδιέφερε και πολύ, αλλά η πιθανότητα να σύρω τα παιδιά μου στο βυθό που βούλιαζα εγώ με έκανε να νιώθω υποχρεωμένη να συνεχίσω και μάλιστα να συνεχίσω αξιοπρεπώς και με κέφι. Συναισθηματικά είχα πιάσει «νεκρό», παρακολουθούσα τη ζωή μου ως θεατής και ότι κι αν συνέβαινε, καλό ή κακό, λίγο ενδιαφέρον μου προκαλούσε. Βούλιαζα και δεν ήξερα το γιατί.

Δεν είχα ρομαντικές αντιλήψεις για την ψυχοθεραπεία: η ευχάριστη διαδικασία που τα βρίσκεις με τον εαυτό σου σε μια αναπαυτική πολυθρόνα ήρεμα και χαλαρά και τα συναφή, αλλά δεν την φανταζόμουν και τόσο δύσκολη. Ήταν πραγματικά δύσκολη. Μερικές επισκέψεις θύμιζαν περισσότερο επίσκεψη στον οδοντίατρο παρά στον ψυχοθεραπευτή.

Ήταν απαιτητική διαδικασία, σκεφτόμουν ξανά και ξανά τον ίδιο διάλογο, έψαχνα για μέρες τις απαντήσεις (ακόμα κάποιες τις ψάχνω), χανόμουν στις σκέψεις μου. Ο άνθρωπος που είχα απέναντί μου αμφισβητούσε σχεδόν τα πάντα, μου έθετε ερωτήματα που θεωρούσα αυτονόητα, με προκαλούσε να αρθρώσω με λέξεις πράγματα που ήξερα ήδη, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, και κάθε φορά πολύ ήρεμα και πολύ ευγενικά έβαζε και από έναν εκρηκτικό μηχανισμό στις πεποιθήσεις μου.

Για παράδειγμα η πεποίθησή μου ότι «ουδείς εκών κακός», είχε γίνει σκόνη μέσα σε μία συνεδρία. Σήμερα μάλλον ρέπω προς την Καντιανή φιλοσοφία: Οι άνθρωποι είναι ικανοί να πράξουν και το καλό και το κακό και σ’ αυτό παίζει ρόλο τόσο η γνώση, όσο και η βούληση. Το να αναρωτιέμαι γιατί κάνουν το κακό και όχι το καλό είναι εντελώς άσκοπο από πρακτικής απόψεως. Έμαθα απλά να αποφεύγω τους ανθρώπους που εμφανίζουν επαναλαμβανόμενα μοτίβα κακής συμπεριφοράς και αυτό ήταν όλο. Έξω οι παρείσακτοι. Είχα ήδη αρκετά βαρίδια στα πόδια, δε χρειαζόμουν άλλα.

Θεωρώ ότι λίγοι έως ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να επηρεάσουν τον τρόπο που σκέφτομαι. Έχω ακλόνητες αντιλήψεις για κάποια πράγματα και πορεύομαι με αυτές. Ως ένα σημείο αυτό είναι χρήσιμο, γιατί παρέχει έναν οδηγό για τη ζωή. Αρκεί βέβαια τον οδηγό αυτό να μην τον έχουν γράψει άλλοι, εν μέρει ή και συνολικά.

Ο ψυχοθεραπευτής μου εντόπισε πολύ γρήγορα αυτές τις πεποιθήσεις. Με βοήθησε να διακρίνω ποιες απ’ αυτές ήταν δικές μου και ποιες μου τις υπαγόρευε το περιβάλλον που ζούσα. Θεωρούσα αυτονόητα πράγματα που δεν ήταν απαραίτητα ορθά και πιανόμουν στη φάκα του να προσπαθώ να είμαι αυτό που ο περίγυρός μου επέλεξε για μένα, του να καθρεφτίζω αυτό που οι άλλοι περίμεναν από μένα.

Αργότερα ως επιστήμονας το έμαθα καλά αυτό: Το σύστημα πεποιθήσεων που κυριαρχεί σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό το άτομο και όποιος δε συμμορφώνεται είναι με διάφορους τρόπους απορριπτέος. Δεν προσαρμόστηκα, ευτυχώς, τελικά εγώ στο περιβάλλον, αλλά μάλλον προσάρμοσα το περιβάλλον σε μένα, και εννοώ ότι αντί να προσπαθώ να γίνω αρεστή σε έναν περίγυρο που δεν με εξέφραζε και δεν εκτιμούσα, επέλεξα έναν κύκλο ανθρώπων με διαφορετικές αντιλήψεις και διαφορετικά συστήματα αξιών, περισσότερο συναφή στα δικά μου. Επέλεξα ανθρώπους που έχουν ενδιαφέροντα και δουλειές να κάνουν και χαίρονται να παίρνουν και να δίνουν. Τα προβλήματα δεν λύθηκαν, όχι όλα, η αλλαγή είναι μια διαδικασία μακροχρόνια, αλλά τουλάχιστον τώρα δημιουργώ στον εαυτό μου πιο ενδιαφέροντα προβλήματα, πιο παραγωγικά.

Συνειδητοποίησα την αξία της ψυχοθεραπείας από τα αποτελέσματά της. Διήρκεσε περίπου ένα χρόνο και από τότε που ξεκίνησε έως σήμερα, έξι χρόνια μετά, η πορεία μου ήταν αδιάκοπα ανοδική. Όχι επειδή ανακάλυψα κάποια μαγική συνταγή, αλλά μάλλον γιατί έμαθα να διοχετεύω την ενέργεια και το χρόνο μου για το σωστό σκοπό: αυτόν που ικανοποιεί τους στόχους και τις αξίες μου. Νομίζω πως ποτέ δεν ευχαρίστησα τον ψυχοθεραπευτή μου για αυτό (μάλλον γιατί το θεώρησα κι αυτό αυτονόητο). Η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος του ήταν κρίσιμος στην όλη διαδικασία. Ήταν το σταθερό σημείο αναφοράς σε ένα πλέγμα σχέσεων που κατέρρεε γύρω μου και μου παρείχε την απαραίτητη υποστήριξη μέχρι να δημιουργήσω καινούργιες.

Στεναχωρήθηκα όταν το ταξίδι της ψυχοθεραπείας τελείωσε. Αναπολώ την αναπαυτική πολυθρόνα που κάποτε μου έμοιαζε με την καρέκλα του οδοντιάτρου και ευελπιστώ να συνεχίσω να βρίσκω ανθρώπους που να κάνουν έξυπνες ερωτήσεις."

Η ψυχοθεραπευτική εμπειρία του Platinum33.

"Geia xara se olous tus filous kai episkeptes tou blog. Pisteuw pws auto to blog einai mia para poli kali enimerwsh peri psyxologias kai psyxotherapias. Vriskomai edw gia na to emploutisw me thn diki mu istoria kai perigrafontas thn diki mu empeiria gia to, ti einai h psyxotherapia?

Sta 27 mu peripou eniwsa ena megalo adieksodo, san tipote na min mporouse na proxorisei sthn zwh mu para mono to anxos,h katathlipsi kai o fovos gia tis kriseis panikou.

Apo to teleuteo ksekinisan ola, Mia dunath krisi panikou htan to kerasaki sthn turta wste me thn kathodigisi enos poli kalou filou me proetrepse na dw kapoion psyxologo! Mesa se 2-3 meres skepsewn pira thlefono kai ekleisa thn prwth sinedria mu.
Eixe poli plaka h prwth auth fora, akoma thn skeftomai kai gelaw kapoies stigmes (den tha mpws se leptomeries xexe). Mporw na pw oti eniwsa poli oikia, eixa apenanti mu isws thn poio iremi fwni kai prosopikotita pou gnwrisa ever.

H prwth sinedria loipon htan kathara angnwristiki legontas kapoia apo ta themata pou me apasxolousan. Kathe vdomada loipon gnwrizomastan olo kai poio poli me ton psixotherapeuti mu mexri pou katalava oti se ekeino to dwmatio den vriskomoun apla, gia na dihgithw auta pou me apasxoloun h gia na parigorithw h gia na me krinei h akoma kalitera gia na epileksi ekeinos tis kiniseis mu gia to ti einai swsto kai ti lathos wste h zwh mu na mpei pali se troxia.

Siniditopoiisa oti o psuxotherapeutis mu htan o kathrepstis mu, mesa apo ekeinon evlepa kai akouga emena. Htan pragmatika suglonistiko to pws evgenan diafora sthn epifaneia vazontas 10 me tono sta poli kala paradeigmata kai mikres istorioules tou idiou, pou antikatroptizan ta dika mu themata. Ypirxnan omws kai poli diskoles stigmes exw na pw, opws ekeines oi megales siwpes opou kaneis mas den milouse. Eixan omws kai ekeines ton skopo tus.

Telos exw na pw pws akoma kai twra sthn zwh mu me fernw pali se ekeino to dwmatio, den kserw giati apla simvenei! Polles fores mu erxonte ksana kai ksana kapoies apo tis sizitiseis pou kaname. Isws giati se ekeino to dwmatio me ematha kalitera! Ematha na zw monos mu, Ematha na min ntrepomai gia tis adunamies mu alla ematha kai na provalw ta dunata mu simeia, ematha oti den uparxei swsto h lathos, ematha pws h zwh einai diki mu, ematha na akaouw kalitera thn fwni tis logikhs kai ligotero thn fwni twn sunaisthimatwn giati polles fores auth h fwni mas kanei poio dunatous.

To megalitero EMATHA omws htan kai einai oti akoma an kai exw kapoia themata work in progress pou mporei kai na meinoun panta etsi, egw THA KSERW TO GIATI;)

Xerethsmous se olous kai GO FOR IT!"

Η ψυχοθεραπευτική εμπειρία της Τόνια, 26 ετών.

"Κλάμα , πόνος, απόγνωση. Όλα είναι ματαιότης κι ανεμοσκορπίσματα..
Ματαίωση από όλους κι από όλα, εγκεφαλικό χάος, συναισθηματικό αδιέξοδο. Κατάθλιψη.
Συναισθήματα και σκέψεις κρυμμένα σε ένα πολύ φυσιολογικό και νορμάλ, για τα μάτια του κόσμου, των φίλων και της οικογένειας, κορίτσι.
Κι όσο πιο φυσιολογικό και νορμάλ το άτομο, τόσο πιο βαρύ το τίμημα της αποδοχής και της αναγνώρισης…

-Παιδιά, καταρρέω!
Άλλοι με ρωτούσαν με απορία:
-Τι σου λείπει;
Κι ένας καλός φίλος , μου είπε, χαριτολογώντας :
-Ένα χέρι ξύλο θες, για να στρώσεις!
Κατάλαβα τότε εγώ, πως οι φίλοι, ευτυχώς που υπάρχουν, αλλά δεν είναι πάντως καιρού. Έπρεπε να προσπαθήσω μόνη μου…
Κουβαλούσα ένα σωρό αποσκευές στην ψυχή και στο μυαλό μου και το ταξίδι, ήταν ανηφόρα. Βαλίτσες, τα θέλω και οι προσδοκίες των γονιών μου. Σεντούκια ολόκληρα, τα θέλω και οι προσδοκίες οι δικές μου… Κι ήταν πραγματικά, δικές μου;

Δεν είχα ταμπού, στο το να ζητήσω βοήθεια. Ήμουν εξοικειωμένη με την ιδέα, λόγω περιβάλλοντος. Έψαξα κλαίγοντας, σχεδόν απελπισμένη... Βρήκα ένα τηλέφωνο, πήρα αμέσως. Δεν έπαιρνε αναβολή. Είχα κουραστεί, από αυτόν τον εαυτό μου, γιατί το ήξερα, πως υπήρχε κι άλλος, που μου άρεσε, μόνο που εμφανιζόταν πολύ σπάνια...

Στην αρχή οι συναντήσεις ήταν διερευνητικές, νομίζω. Ένιωθα ανασφάλεια και καχυποψία. Μερικές φορές, ξέχναγα πως εγώ είχα πάει και τον είχα βρει, νόμιζα πως ήταν ένας πλασιέ, που είχε χτυπήσει την πόρτα μου και μου έκανε ενοχλητικές ερωτήσεις…

Αυτά τα συναισθήματα και οι σκέψεις, με εγκατέλειψαν γρήγορα. Νομίζω, όταν κατάλαβα, πως ήταν εξυπνότερος από μένα κι όταν ένιωσα, πως ήταν καλός άνθρωπος. Μάλλον από το βλέμμα του, κάποια φόρα που έκλαιγα. Εδώ θα μπορούσα να μιλήσω για χημεία μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου. Πέρα από την επαγγελματική σχέση, είναι μια σχέση ανθρώπινη που αν σε απωθεί ή σε δυσκολεύει ακόμα και η φυσιογνωμία του άλλου, ε, ίσως τα πράγματα είναι λίγο, έως πολύ, πιο δύσκολα.

Είπα πως ήταν πιο έξυπνος από μένα και νιώθω, πως πρέπει να το εξηγήσω.
Είχα περάσει πολλά χρόνια διαβάζοντας βιβλία ψυχολογίας, συζητώντας με ενδιαφέροντες ανθρώπους, περπατώντας στο μονοπάτι της αυτογνωσίας, με διάφορους τρόπους.
Είχα όμως τώρα βρεθεί μπροστά σε έναν τοίχο, τόσο καλά χτισμένο, που δεν είχε υπήρχε άνοιγμα, για να τον περάσω. Οι γνώσεις μου, δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν να δω τη λύση.. Ήμουν συναισθηματικά μπλοκαρισμένη.
Οι θεωρίες των βιβλίων και των άλλων ανθρώπων δεν μπορούσαν να με ξεκλειδώσουν. Χρειαζόμουν έναν αντικειμενικό ακροατή, που δεν θα φορτιζόταν συναισθηματικά, όπως οι φίλοι μου, από αυτά που θα άκουγε και με την επιστημονική του γνώση, σε συνδυασμό με τη διαίσθησή του, θα με ρωτούσε αυτά που εγώ, δεν τολμούσα. Θα με πήγαινε από μονοπάτια που μόνη, είτε φοβόμουν, είτε πονούσα να διαβώ.

Από τις συνεδρίες έβγαινα άλλοτε ευτυχισμένη, άλλοτε δυστυχισμένη κι άλλοτε απλά ήρεμη. Γρήγορα συνειδητοποίησα πως οι αιτίες που μου προκαλούσαν δυστυχία , απλά υπήρχαν.

Το παρελθόν δεν μπορούσε να αλλάξει. Έπρεπε να αποδεχτώ και να δω το πραγματικό μέγεθος των γεγονότων, που ίσως πριν υπερμεγέθυνα. Είχα και μια δύσκολη δουλειά να κάνω. Να σταματήσω την επανάληψη.
Παράλληλα με την ψυχοθεραπεία, ζούσα. Και προέκυπταν πέρα από τα βάρη του παρελθόντος, καινούρια ζητήματα. Έπρεπε να μάθω να βάζω όρια. Όρια με την οικογένεια, όρια στη δουλειά, όρια σε όλες μου σχέσεις. Έπρεπε να προστατεύσω εμένα. Όχι αυτό που θα ήθελα να είμαι, ή αυτό που οι άλλοι νόμιζαν ότι είμαι, μα αυτό που πραγματικά είμαι.

Έπρεπε όμως πρώτα, να βρω αυτό που πραγματικά είμαι. Είναι δύσκολο, ίσως ακατόρθωτο, το να προστατεύσεις κάτι, που δεν ξέρεις τι είναι. Ήταν επίσης πολύ δύσκολο να αποδεχτώ και να αγαπήσω την ύπαρξή μου. Είχα μάθει να ζητάω, μόνο από τους άλλους, να με αγαπήσουν και να με αποδεχτούν. Εγώ δεν μπορούσα. Ίσως και να μην έβρισκα το λόγο, ίσως, να μην άξιζα τον κόπο, να με αγαπώ.
Η ανασφάλεια με είχε κυριεύσει.
-Πες μου τα καλά σου, μου είπε μια μέρα ο ψυχολόγος κι έμεινα εγώ ενεός, στήλη άλατος. Δεν έβρισκα, ούτε ένα!
Άρχισα να ψάχνω με μανία. Πάλι δεν έβρισκα. Ίσως είχε έρθει η ώρα, να αλλάξω, αυτά που δεν μου άρεσαν σε μένα. Είχε έρθει η ώρα, να με μεταμορφώσω σ΄ αυτό που ήθελα, παίρνοντας σαν βάση αυτό που ήδη είχα.
Σαν να γύρισα σπίτι και έπρεπε να μαγειρέψω, με τα λίγα που βρήκα στο ψυγείο, ένα φαγητό της αρεσκείας μου. Γιατί αυτό το γεύμα, θα το έφτιαχνα αρχικά, μόνο για μένα.

Ο κύκλος της ψυχοθεραπείας κράτησε δύο σχεδόν χρόνια. Και λέω κύκλος, γιατί αν και έχω σταματήσει τώρα, σχεδόν 9 μήνες, ξέρω πως ίσως θελήσω να επιστρέψω, για θέματα που εκκρεμούν ή θέματα που προκύπτουν.
Βρήκα πράγματα που ίσως καν να μην έψαχνα, κι άλλα που τα έψαχνα τοποθετήθηκαν στη θέση τους, έφυγαν από το πρώτο πλάνο.
Το σκοτάδι και η απόγνωση δεν επέστρεψαν ποτέ ,τουλάχιστον όχι με την κυρίαρχη μορφή, που είχαν άλλοτε. Μόλις τελείωσαν οι συναντήσεις, ένιωθα δυνατή, υπήρχε όμως κι ένα αίσθημα απώλειας στήριξης.
Ένιωθα να μου λείπει το εργαλείο ανάλυσης, που με βοηθούσε κοντά δυο χρόνια. Άρχισα να φυτεύω λουλούδια και μυρωδικά, ξεκίνησα βόλτες στη φύση και τώρα προσπαθώ με τον διαλογισμό να ησυχάσω το νου μου. Πάντως προχωράω. Αν και η αλλαγή δεν είναι σε μένα τρομερά εμφανής, οι γύρω μου λένε, πως έχω γίνει παιδάκι και πως έχω γλυκάνει.

Τα προβλήματα που άλλοτε φάνταζαν ανυπέρβλητα, πήραν τώρα τη μορφή δοκιμασιών, που έχουν σίγουρα λύση και έξοδο.
Κάποιες βαλίτσες έμειναν πίσω και το βάρος περιορίστηκε. Στόχος μου είναι το να υπάρχω ανάλαφρη και νομίζω, πως βρίσκομαι στο σωστό δρόμο."

Η ψυχοθεραπευτική εμπειρία της Ρούθ, 42 ετών.

"Οι γνώσεις μου για την ψυχοθεραπεία πριν (7-8) χρόνια ήταν οι συνήθεις γνώσεις όλων όσων δεν την γνωρίζουν "Ο ψυχοθεραπευτής, ή ψυχολόγος και πολλές φορές ο ψυχίατρος, είναι αυτός που σε βάζει να ξαπλώσεις σε ένα δερμάτινο κατά κύριο λόγο καναπέ και του μιλάς ιδιαίτερα για τα παιδικά σου χρόνια. Ακόμα σε συμβουλεύει για ότι θα σου λέει τι να κάνεις και όλα είναι μια χαρά".

Η σκέψη να μιλήσω σε κάποιον άγνωστο και μάλιστα να ξαπλώσω στον καναπέ μου ήταν δύσκολη. Αλλά να μιλήσω για τα παιδικά μου χρόνια ήταν αδύνατο γιατί απλούστατα δεν τα "θυμόμουν". Ένα από αυτά που θεωρούσα προβλήματα ήταν η μνήμη μου, πίστευα ότι είχα ξεχάσει τα πάντα σχεδόν μέχρι πριν από "λίγο".

Η αφορμή να γνωρίσω έναν ψυχολόγο για πρώτη φορά στη ζωή μου ήταν ο φόβος μου ότι δεν μεγάλωνα σωστά τα παιδιά μου. Μου πήρε πολύ καιρό για να καταλάβω ότι πήγα γιατί δεν άντεχα άλλο να κουβαλώ τα βάρη που δεν μπορούσα να πω σε κανένα ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό με έπνιγαν.

Μου είχα φορέσει τεράστια αλυσίδα και δεν προχωρούσα πια εδώ και χρόνια. Ή μάλλον προχωρούσα αργά αλλά δεν το αντιλαμβανόμουν και τώρα μπορεί τα βήματά μου να είναι μικρά αλλά όμως τώρα τα διακρίνω.

Την εποχή της ψυχοθεραπείας θα μπορούσα να την ονομάσω "Ξαράχνιασμα".

Στην αρχή φοβόμουν ήμουν μάλλον επιθετική με την έννοια ότι δεν ανοιγόμουν. Νομίζω ότι τα 2/3 όλης της ψυχοθεραπείας ήμουν με τα χέρια σταυρομένα ή αγγαλιά με ένα μαξιλάρι.

Με μεγάλη προσπάθεια κάθισα στο γραφείο στην πρώτη επίσκεψη και στη δεύτερη και στη τρίτη...

Αργότερα άρχισα να έχω αντιφατικά συναισθήματα, άλλοτε ένιωθα άνετα και μίλαγα πιο ελεύθερα και άλλοτε σφιγγόμουν στο μαξιλάρι γιατί με δυσκόλευε το θέμα.

Όμως σχεδόν όλες τις φορές όταν έφευγα ένιωθα ανακούφιση, είχα βγάλει κάτι από πάνω μου, ένα βάρος ή μάλλον έναν ιστό ένα μικρούλη ιστό, έβγαζα την ακρούλα ενός μήτου, έπιανα και τράβαγα σιγά-σιγά.

Το διάστημα των συνεδριών έμαθα πράγματα για μένα που άλλα δεν τα γνώριζα και δεν ήθελα να τα παραδεχτώ αλλά και νέα κομμάτια που δεν ήξερα ότι έχω, σαν ένα παζλ που μου λείπανε, είρθανε να βρούνε τη θέση τους και όλα μαζί να υφάνουν τον καμβά της ζωής μου από τα πρώτα μου χρόνια μέχρι τώρα.

Ο ψυχολόγος με βοήθησε να αποδώσω το σωστό χρώμα γιατί εγώ μόνη μου συνήθως χρησιμοποιούσα μαύρο-γκρί ή μια απόχρωση δισδιόρατου παλ αγνώστου χρώματος.

Με υπομονή πολλές φορές τεράστια κατάφερνε να ακούει τις φλύαρες κάποτε διηγήσεις μου, να με επαναφέρει μαλακά στο θέμα όταν ξεστράτιζα χαοτικά να επιμένει σταθερά όταν προσπαθούσα να ξεφύγω.

Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε να δω ότι δεν είμαι κάτι το μοναδικό όπως κάποιες φορές πίστευα άρα δεν έπρεπε να περιμένω από τους άλλους να μου φέρονται σαν κάτι τέτοιο αλλά δεν ήμουνα το απόλυτο τίποτε όπως άλλες φορές φοβόμουν.

Είμαι άνθρωπος όπως όλοι έχω ελαττώματα, βιώματα άλλοτε ευχάριστα άλλοτε όχι, κάνω λάθη όπως όλοι και πρέπει να μαθαίνω από αυτά αλλά και άν όχι τι να κάνουμε η προσπαθεια μετράει.

Θα κάνω σίγουρα και άλλα στη διάρκεια της υπόλοιπης ζωής μου από άλλα θα μάθω, κάποια θα τα επαναλαμβάνω μέχρι να μάθω και άλλα...

Έχω μεγάλη φαντασία, άλλες φορές με σώζει και άλλες με δυσκολεύει, ο ψυχολόγος μου όμως με βοήθησε να καταλάβω ότι αυτή είμαι και έτσι προσπαθώ να πορευτώ.

Εδώ και καιρό και αφού ολοκλήρωσα κάποιους κύκλους ολοκληρώνοντας τη ψυχοθεραπεία-στόχο που βάζαμε κάθε φορά με τον ψυχολόγο μου (που άλλοτε ήξερε το στόχο και άλλοτε τον έβρισκε στην πορεία ή στο τέλος) νιώθω να μου λείπει η στήριξη που δεν μου αρνείται ποτέ βέβαια αλλά και που δεν θέλω ούτε να καταχραστώ μα και να μάθω να στηρίζομαι στα πόδια μου, παπούτσια άλλωστε μου χάρισε ένα σωρό (τον τρόπο να αναλύω καταστάσεις και να τις συζητώ όπως κάναμε μαζί)."

Η ψυχοθεραπευτική εμπειρία του Γρηγόρη, 27 ετών.

«Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία πριν αρκετά χρόνια, θέλοντας να βρω τρόπους να στηρίξω ένα φίλο που υπέφερε από ένα μείγμα κατάθλιψης και επιθετικότητας. Αυτή ήταν η αρχική μου και διάθεση. Στην πορεία κατάλαβα πως εγώ ήμουν αυτός που χρειαζόταν βοήθεια, όχι ο φίλος μου. Ήδη στα πρώτα δύο ραντεβού αυτό ήταν ξεκάθαρο.
Δύο ήταν τα πράγματα που με κράτησαν στη θεραπεία, οι λόγοι που θέλησα να μείνω και να παλέψω με ότι ήταν αυτό που με περίμενε –τότε δεν είχα ιδέα-.
1. Χρόνιο πρόβλημα στύσης.
2. Κρίσεις πανικού.
Η όλη θεραπεία κράτησε περίπου 3-4 χρόνια, εννοώ τότε σταμάτησα να βλέπω τον ψυχολόγο μου σε τακτική εβδομαδιαία βάση. Όταν μου είπε «νομίζω η θεραπεία σου εδώ τελείωσε», απορούσα γιατί το λέει αφού εγώ δεν ένιωθα «θεραπευμένος». Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα ότι η θεραπεία άρχισε ακριβώς τότε.
Έτσι ήταν στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον. Σαν αυτό το διάστημα να μάζευα υλικό για να το επεξεργαστώ στη συνέχεια – κι ακόμα-.
Είναι μια διαδικασία που άλλοι ονομάζουν διασκεδαστική, άλλοι δημιουργική, άλλοι κουραστική, άλλοι τρομακτική κλπ κλπ. Για ΄μένα ήταν όλα αυτά μαζί και άλλα ακόμα. Με λίγα λόγια: ενδιαφέρουσα.
Συχνά αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα κάνει αυτό το βήμα.
Δεν ξέρω και δεν νομίζω ότι θέλω να ξέρω.
Το σίγουρο είναι ότι δεν θα βρισκόμουν εδώ που βρίσκομαι. Γεωγραφικά και ψυχολογικά.
Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος της πληροφορίας που συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις επεξεργαστεί μέχρι να μπεις στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας. Τόσο απύθμενα τα βάθη που αντιμετωπίζεις κοιτώντας μέσα σου. Γιατί νομίζω αυτό είναι τελικά όλο το θέμα. Να κοιτάξεις μέσα σου. Χωρίς κριτική, χωρίς συμφωνίες ή διαφωνίες, μόνο να κοιτάς, να παρατηρείς. Το σκέφτομαι συχνά σαν ένα εξαιρετικά βαθύ πηγάδι πάνω από το οποίο σκύβεις με ρίσκο να χάσεις την ισορροπία σου και να πέσεις – μέσα ή έξω-.
Εκεί έρχεται ο δραστικότερος ρόλος του ψυχοθεραπευτή. Να σε κρατήσει σφιχτά στο χείλος μέχρι που η θέα να ξεκαθαρίσει και να αποκατασταθεί η ισορροπία
Κι όταν γίνει αυτό, αφήνει τα χέρια του από πάνω σου πριν καν το καταλάβεις. Και στέκεσαι εκεί, ασφαλής και ακίνητος, με όλες τις επιλογές μπροστά σου. Βουτάω. Γυρίζω πίσω, μένω στο χείλος; Όποια κι αν είναι η επιλογή, το θέμα είναι ένα και μόνο. Κοίταξες.
Το πώς θα επεξεργαστείς το υλικό στη συνέχεια είναι μόνο δικό σου θέμα και εξαρτάται από την ανάγκη – επιθυμία σου να αποκαταστήσεις τη σχέση σου με τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου.
Αν «θεραπεύτηκα» τελικά;
Όχι.
Η ψυχοθεραπεία δεν είναι σέρβις για χαλασμένες μηχανές.
Δεν πας χαλασμένος και φεύγεις διορθωμένος.
Είναι μία διαδικασία δυναμική, διαρκής, εκτός χρόνου και ορίων.
Είναι μία διαδικασία που υποκινεί και παροτρύνει τον καθένα να μετακινήσει το σημείο από το οποίο κοιτάει τα πράγματα. Να «ξεκλειδώσει» τη σκέψη σου και να την ελευθερώσει από εδραιωμένους μηχανισμούς λειτουργίας.
Κι αν αυτή η διαδικασία πετύχει – πράγμα που εξαρτάται εξίσου και από τον θεραπευτή και από τον θεραπευόμενο – τότε έρχεται η στιγμή που δεν σε νοιάζει αν «θεραπεύτηκες». Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μπορείς πια να δεις ότι χρόνια ολόκληρα ζούσες σ’ένα κλουβί.
Και το κυριότερο, ότι τα κλειδιά ήταν από την αρχή στην τσέπη σου.»

Εμπειρίες ψυχοθεραπείας.

Νομίζω πως με την τελευταία μου ανάρτηση απάντησα σε κάποια βασικά ερωτήματα που έρχονται πρώτα στον νου των περισσοτέρων ανθρώπων, όταν μιλούν για ψυχοθεραπεία.
Σίγουρα υπάρχουν και άλλα πολλά που θα μπορούσαν να ειπωθούν αλλά όπως για όλες τις εμπειρίες υπάρχει ένας προσωπικός τρόπος που ο καθένας μπορεί να τις βιώσει, είχα μία ιδέα: αντί να πω περισσότερα ζήτησα από κάποιους που είχαν ήδη την εμπειρία αυτή να γράψουν αυτά που πιστεύουν και τη δική τους οπτική.
Όταν το σκέφτηκα, υπέθεσα πως δεν θα ήταν εύκολο και ίσως κάποιοι να μην ήθελαν.
Μου έκανε εντύπωση η άμεση και θετική απάντηση όλων.
Το μοναδικό κριτήριο που είχα από την αρχή για να το ζητήσω ήταν το ικανό διάστημα ολοκλήρωσης της ψυχοθεραπευτικής δουλειάς τους, ελπίζοντας μέσα από αυτό πως θα έχουν πιο κατασταλαγμένες απόψεις και αξιολογήσεις, χάρη της αποστασιοποίησης τους από τον ψυχοθεραπευτή και την διαδικασία.
Ξεκινώντας από σήμερα, παραθέτω τις επιστολές που έλαβα. Φυσικά τα ονόματα των ανθρώπων δεν είναι τα πραγματικά τους.