2010/03/23

Η ψυχοθεραπεία και η ομοιοπαθητική. Ομοιότητες και διαφορές.


Η σειρά αυτή των αναρτήσεων αφιερωμένων στην ομοιοπαθητική δεν προέρχεται από την άμεση προσωπική μου επιστημονική αρτιότητα πάνω στο θέμα αλλά από την έμμεση εμπειρία που έχω μέσα από τους πελάτες μου που έχουν προσωπική εμπειρία, χρησιμοποιώντας την ομοιοπαθητική παράλληλα με την ψυχοθεραπεία.


Προσωπικά, από πολύ νωρίς, από τα πρώτα βήματά μου ως ψυχολόγος στη Γαλλία όπου σπούδασα, γνώρισα ανθρώπους που είχαν ωφεληθεί από την ομοιοπαθητική και σε διαφορετικά επίπεδα. Εντύπωση μου έκανε πως οι γιατροί αυτοί δεν εστίαζαν αποκλειστικά στα συμπτώματα του ασθενή αλλά ελάμβαναν υπόψη τους και τους ψυχοκοινωνικούς παράγοντες.

Στον τρόπο μάλιστα λήψης ενός εκτεταμένου ιστορικού, τόσο στην περίπτωση του ομοιοπαθητικού όσο και του ψυχοθεραπευτή, βρίσκω πως υπάρχουν πολλές ομοιότητες.

Αυτό πιστεύω πως είναι και το πρώτο σημείο στο οποίο εντοπίζω την ομοιότητα ανάμεσα στην ψυχοθεραπεία και την ομοιοπαθητική: ο ολιστικός χαρακτήρας της προσέγγισης. Δηλαδή πως ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως μία ολοκληρωμένη οντότητα, που συμπεριλαμβάνει τη σωματική, ψυχική, διανοητική, συναισθηματική και κοινωνική πλευρά του ατόμου ως όλου. Για το λόγο αυτό και όταν λαμβάνω ένα ιστορικό, έχω ανάγκη να καταλάβω που εστιάζονται τα προβλήματα και πώς (τρόπο) και σε ποιο βαθμό (ένταση) έχουν επηρεαστεί και οι άλλες σφαίρες λειτουργιών, όπως η διατροφή, η κινητικότητα, ο ύπνος… γιατί απλά δεν τις θεωρώ απομονωμένες!

Η ομοιότητα δεν σταματά στο σημείο αυτό αλλά επεκτείνεται στην οπτική του δίπολου ασθένεια – υγεία:

  • Υγεία δεν είναι απλώς η απουσία ασθένειας (ή κάποιων συμπτωμάτων), αλλά η ικανότητα ενός συστήματος (ενός ανθρώπου, μιας οικογένειας ή μιας κοινωνίας να ανταποκρίνεται προσαρμοστικά σε μία μεγάλη ποικιλία προκλήσεων.
  • Επίσης, η ασθένεια αντιμετωπίζεται ως το αποτέλεσμα μιας διαταραχής της ισορροπίας ολόκληρου του ατόμου (ψυχο-διανοητικά και σωματικά) και όχι απλώς ως μια εντοπισμένη, σ’ένα υποσύστημα, διαταραχή.

Ο τρόπος με τον οποίο δηλαδή αντιλαμβανόμαστε τον άνθρωπο στην ολότητά του, τουλάχιστον όσο μπορώ να γνωρίζω προσωπικά και να τον συγκρίνω με τον τρόπο με τον οποίο το εφαρμόζω στη δουλειά μου, είναι ίδιος.

Ακριβώς λοιπόν επειδή έχω διαπιστώσει πως δεν υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στα δύο αυτά αυτόνομα, αυτοτελή και αποτελεσματικά θεραπευτικά συστήματα, την ψυχοθεραπεία δηλαδή και την ομοιοπαθητική, αναζήτησα να βρω τις περιπτώσεις εκείνες όπου θα μπορούσαν να δράσουν συμπληρωματικά προς όφελος του ανθρώπου.

Τις διαπιστώσεις μου σχετικά με την αποτελεσματικότητα της συνέργειας αυτής των δύο θεραπειών, τόσο από εκείνους που πρώτα ξεκίνησαν την ομοιοπαθητική και στην συνέχεια (αργότερα) γνώρισα και ανέλαβα ψυχοθεραπευτικά όσο και από όσους παρέπεμψα σε ομοιοθεραπευτές, θα τις συνόψιζα επιγραμματικά στα εξής τρία σημεία:

  • Ο ασθενής δυναμώνει ψυχικά και βελτιώνεται γρήγορα, παρουσιάζοντας επίσης μεγάλες αντοχές στις προκλήσεις και προσαρμοστικότητα.
  • Η ψυχοθεραπευτική σχέση γίνεται σύντομα σταθερή και με πολλές δυνατότητες εμβάθυνσης, βελτιώνοντας έτσι και την εστίαση αλλά και την επίγνωση, ειδικότερα σε ότι αφορά άμυνες και αντιστάσεις παθολογικές, κερδίζοντας έτσι χρόνο και ενέργεια που διαφορετικά θα σπαταλιόταν κουράζοντας τον ασθενή.
  • Η αίσθηση υποβοήθησης μέσω των ομοιοπαθητικών φαρμάκων δεν έχει την τάση να οδηγεί σε παρεμβατικές λογικές μηχανιστικού τύπου και εξαρτητικές συμπεριφορές, όπως με τις ψυχοτρόπες ουσίες.

Για τους παραπάνω λόγους, τους οποίους καταθέτω όπως ακριβώς τους έχω διαπιστώσει, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η ομοιοπαθητική βοηθά την ψυχοθεραπεία όσο και η ψυχοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει την ομοιοπαθητική ενός ατόμου, πάντα με γνώμονα το βέλτιστο και την αποτελεσματικότητα της θεραπείας του πάσχοντα.

Προσωπικά, από την εμπειρία μου, τη συντονισμένη αυτή συνέργεια ομοιοπαθητικής και ψυχοθεραπείας, έχω καταλήξει να την προτείνω ιδιαίτερα σε ανθρώπους που η κατάσταση στην οποία τους αναλαμβάνω, έχει χρονίσει επιδεινούμενη, αντιμετωπίζουν πολλαπλά και έντονα προβλήματα, που έχουν αγγίξει πολλές πτυχές της ζωής τους και έχουν ανάγκη άμεσα να αισθανθούν ανακούφιση, υποστήριξη και πιο δυνατοί.

Επίσης, σε περιπτώσεις όπου λόγω της φύσης των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν, έχουν κουραστεί «γυρίζοντας» από τον έναν ειδικό στον άλλο, έχουν αισθανθεί κατακερματισμένοι» λόγω του ότι εκείνοι οι ειδικοί εστιάζουν άλλοτε στο ένα και άλλοτε στο άλλο σημείο, θεωρώντας το ως «την πηγή όλων των κακών», με εξετάσεις, γνωματεύσεις και φαρμακοθεραπείες που μπορεί να μην οδήγησαν σε κάποια βελτίωση της κατάστασης.

Καθώς και σε περιπτώσεις όπου συνυπάρχει η σωματική αποδιοργάνωση με την ψυχική παθολογία, όπως και στις οργανωμένες ψυχοσωματικές διαταραχές.

Τέλος, έχω προτείνει επίσης την ομοιοπαθητική, ως εναλλακτική φαρμακοθεραπευτική λύση για τις περιπτώσεις εκείνες που έχουν ανάγκη, προκειμένου να αποφύγουμε την χρήση αντικαταθλιπτικών, αγχολυτικών κ.α. και τις συνέπειές τους.

Υπάρχουν όμως και διαφορές ανάμεσα στις δύο αυτές θεραπείες, οι οποίες όμως δεν έχω αισθανθεί πως επηρέασαν αρνητικά με κάποιο τρόπο και κανόνα έναν ψυχοθεραπευόμενο και την εξέλιξή του και δεν έχω βιώσει κάποια ιδιαίτερη δυσκολία στην συνέργεια, τουλάχιστον που να απορρέει από τις διαφορές.

Ως τη σημαντικότερη διαφορά ανάμεσα στα δύο αυτά θεραπευτικά συστήματα θα σημείωνα το γεγονός πως το μοντέλο της ψυχοθεραπείας είναι πιο συμμετοχικό από το ιατρικό μοντέλο της ομοιοπαθητικής.

Οπότε η δυάδα «ασθενής – ιατρός» έχει την τάση συνήθως να εστιάζει περισσότερο στο σώμα και σ'αυτό που προσωπικά θα αποκαλούσα «βιολογικό υπόβαθρο του ψυχισμού» ενώ ο ψυχολόγος μάλλον θα είχε την τάση να εστιάσει περισσότερο στον ψυχικό κόσμο του ατόμου που έχει ένα αίτημα και να διερευνήσει τις συνέπειες της παθολογικής κατάστασης (τις εκφάνσεις δηλαδή) στον ψυχισμό του πάσχοντα ή στο «κατά πόσο και με ποιόν τρόπο» θα μπορούσε τα συμπτώματα να είναι έκφραση της ψυχικής κατάστασης του πάσχοντα, προκειμένου να αντιληφθεί το θεραπευτικό σχήμα που θα ακολουθήσει.

Για να το εξηγήσω θα το πω και αλλιώς: είναι πλέον σίγουρο πως υπάρχουν πολλά μονοπάτια που συνδέουν την ψυχή μας (τον ψυχισμό μας αν προτιμάτε, δηλαδή τα συναισθήματα, τις σκέψεις μας, … ) με το σώμα μας.

Όσο πιο νέοι είμαστε τόσο αυτά τα μονοπάτια είναι πιο άμεσα συνδεδεμένα. Για παράδειγμα ένα μικρό παιδί, μην έχοντας τις ίδιες δυνατότητες μ'εναν έφηβο ή ακόμη περισσότερο μ'εναν ενήλικα, να εκφράσει τα έντονα συναισθήματά του, θα έχει την τάση να χρησιμοποιήσει το σώμα του ως μέσω έκφρασης της κατάστασης ή ακόμη και ως πεδίο σύγκρουσης.

Στην πραγματικότητα, η ψυχοθεραπεία λειτουργεί ως «ο υποκειμενικός χρόνος και χώρος που θα βοηθήσει τον άνθρωπο στην εκπλήρωση των αιτημάτων και προσδοκιών του για προσωπική ανάπτυξη και βελτίωση του εαυτού του».

2010/03/16

Η ομοιοπαθητική είναι ιατρικό εναλλακτικό ολιστικό θεραπευτικό σύστημα.



Με αφορμή το σχόλιο που άφησε αναγνώστρια που αφορούσε ομοιπαθητικό - ψυχοθεραπευτή, θα προσπαθήσω να δώσω μία γενική και πολύ σχηματική εικόνα από τα όσα γνωρίζω για την ομοιοπαθητική, προκειμένου στη συνέχεια, σε μία άλλη ανάρτηση να περιγράψω τις ομοιότητες και τις διαφορές ανάμεσα σε αυτή και την ψυχολογία και την ψυχοθεραπεία.

Καταρχήν η ομοιοπαθητική είναι μία ιατρική επιστήμη μέρος αυτών που ονομάζουμε «εναλλακτικές ιατρικές» (προσεγγίσεις ή τεχνικές). Πρόκειται για ένα εναλλακτικό ολιστικό θεραπευτικό σύστημα, εννοώντας πως είναι κάτι διαφορετικό από την συμβατική ιατρική. Όταν λέμε ολιστικό εννοούμε ότι αντιμετωπίζεται ο ασθενής στο σύνολό του, ως μία ολότητα και συνεπώς δεν προτείνονται φαρμακευτικές αγωγές διάφορες για τα διαφορετικά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζει: μπορεί να αποφευχθεί συνεπώς η μερική αντιμετώπιση από έναν γιατρό για την χοληστερίνη και την ουρία που έχω, από έναν άλλο για τα δερματικά που παρουσιάζω και έναν τρίτο για τους πόνους στις αρθρώσεις. Στην ομοιοπαθητική δεν μιλάμε για μία ασθένεια αλλά για διαφορετικά συμπτώματα. Με την έννοια αυτή, οι «διαγνωστικές» ετικέτες στην ομοιοπαθητική δεν έχουν θέση.

Η ομοιοπαθητική είναι γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη, ίσως και νωρίτερα, από τον οποίο και κατάγεται η σκέψη του "ομοίου που θεραπεύει το όμοιο". Στην πορεία ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε και τα δύο συστήματα, της ομοιο- και της άλλο-παθητικής. Η αλλοπαθητική είναι αυτό που γνωρίζουμε ως συμβατική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Άλλωστε όπως γνωρίζουμε στα Ασκληπιεία (βλέπε Επιδαύρου Ασκληπείο), ακριβώς επειδή είχαν καταλάβει πως υπάρχουν δρόμοι που συνδέουν το σώμα με την ψυχή, εφάρμοζαν και τεχνικές ψυχοθεραπείας, θα μπορούσαμε να πούμε (ενδιαφέρον θα ήταν να αφιερώσουμε ένα κείμενο πάνω σε αυτό). Βλέπετε ακόμη η ψυχολογία ήταν κλάδος της ιατρικής και αυτό για πολλούς αιώνες ακόμη έως ότου προσκολλήθηκε και ασχολήθηκε περισσότερο με την φιλοσοφία, την διδακτική και την παιδαγωγική (επανήλθε πολύ αργότερα στον χώρο της υγείας δυναμικά μάλλον χάρη στην ψυχανάλυση) και αποχωρίστηκε εντέλει από την συμβατική ιατρική όταν αυτή έπαψε να βλέπει το άνθρωπο ως "όλο" αλλά οργανώθηκε περισσότερο σε ενότητες με ειδικεύσεις ανά υποσύστημα και έτσι καταλήξαμε να έχουμε: ορθοπεδικούς, καρδιολόγους, πνευμονολόγους, ορμονολόγους κα.

Η ελλιπής αναγνώριση και παρέμβαση στους ψυχολογικούς, κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της συμβατικής ιατρικής τα οποία βρίσκουν αντίθετους τόσο τους ψυχολόγους όσο και τους ομοιοπαθητικούς ιατρούς. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η αντιμετώπιση "δεν έχετε τίποτα, άγχος είναι!" που εύκολα μπορεί να ειπωθεί, σαν από μόνη της να μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά! Ωστόσο υπάρχουν κλάδοι της ιατρικής όπως η ψυχιατρική που έχει ενσωματώσει τους παράγοντες αυτούς στα διαφορο-διαγνωστικά κριτήρια ή τουλάχιστον στην μελέτη τους.
Τα παραπάνω είναι και ο λόγος που ακόμη και σήμερα συναντάμε ειδικότητες στο μεταίχμιο της ψυχολογίας με τις άλλες επιστήμες όπως η ψυχο-παιδαγωγική κ.α.

Συνήθως για συμπτώματα εξωτερικές παθήσεις των οποίων τα αίτια ήταν εμφανή και θα λέγαμε σήμερα πως δεν διαφαίνονταν άμεση συσχέτιση με την προσωπικότητα του ίδιου του ατόμου, ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε την λογική των αντιθέτων (αλλοπαθητική).
Έτσι τα φάρμακα τις αλλοπαθητικής που ακολουθούν το νόμο του αντιθέτου οργανώνονται σε ομάδες φαρμάκων με βάση τα σημεία που καταπολεμούν: αντι-καταθλιπτικά, αντι-υπερτασικά, αντι-ισταμινικά, αντιφλεγμονώδη κ.α.
Ενώ για τα άλλα συμπτώματα, τα μη εμφανή αίτια, τα πιο εσωτερικά δηλαδή, ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε αυτά των ομοίων.
Τόσο η ομοιοπαθητική όσο και η αλλοπαθητική, με την έννοια αυτή, στηρίζονται στην σημειολογία λοιπόν.
Στην πορεία όμως, επειδή η ομοιοπαθητική ήταν δύσκολη και στην κατανόηση και στην εφαρμογή της (αλλά και για πολλούς άλλους και διάφορους λόγους όπως, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, τα οικονομικά συμφέροντα) άρχισε να φθίνει και η γνώση ξεχάστηκε χωρίς όμως να χαθεί εντελώς. Αυτό μαρτυράται και από την χρήση ορισμένων πρακτικών φαρμάκων που συνέχισαν να χρησιμοποιούνται στην Ευρώπη και την ανατολή και έλκουν την καταγωγή τους από τα λεγόμενα γαληνικά φάρμακα.
Με την πάροδο των χρόνων, η επικράτηση των αλλοπαθητικών φαρμάκων γενικεύτηκε. Ακόμη περισσότερο στην σύγχρονη εποχή όπου χάρη στην εξέλιξη της χημείας και την ανάπτυξη των συνθετικών φαρμάκων η αλλοπαθητική παρουσιαζόταν ως μοναδικός δρόμος αν και όχι απαλλαγμένη ακόμη και σήμερα από τις παρενέργειες.
Αντίστοιχα στην ομοιοπαθητική, όπως είπαμε δεν προσπαθούμε να απαντήσουμε στα σημεία με το αντίθετο αλλά με το όμοιο.
Ποιό όμως είναι το "όμοιο";
Αν σ'εναν "κατά συνθήκη υγιή άνθρωπο" δίναμε μία ουσία που θα του προκαλούσε εκτός των "φυσιολογικών ορίων" το ίδιο σύνολο συμπτωμάτων (μία κατάσταση δηλαδή) που παρουσιάζει ένας ασθενής, αυτή η ουσία είναι το όμοιο που θα χορηγηθεί σ’έναν ασθενή για να επιστρέψει στην προηγούμενη κατάσταση.
Το φαρμακείο της ομοιοπαθητικής βασίζεται σε προϊόντα είτε φυτικής, είτε ζωικής, είτε ορυκτής προέλευσης.

Μετά τους χρόνους του Ιπποκράτη η τέχνη της ομοιοπαθητικής άρχισε να πέφτει σε λήθη όπως άλλωστε αυτό συνέβη και σε πολλές άλλες γνώσεις της αρχαιότητας. Τη σύγχρονη ομοιοπαθητική την οφείλουμε στον γερμανό Χανεμαν (γιατρός, φυσικός, μεταφραστής και γνώστης της αρχαίας ελληνικής γλώσσας), κάποτε έκανε μία μελέτη πάνω στο κινίνο. Αυτό χρησιμοποιούταν την εποχή του πάνω στη καταπολέμηση της ελονοσίας, ασθένεια που στα χρόνια του ήταν πραγματική μάστιγα.
Η μελέτη του αφορούσε τα ποσοστά τοξικότητας. Για να το κάνει και ελλείψει πειραματόζωων, πήρε εκείνος τις δόσεις για αρκετό καιρό. Στη συνέχεια διαπίστωσε πως ανέπτυξε τα συμπτώματα της ελονοσίας! Τότε λέγεται πως θυμήθηκε την αρχαία αρχή του Ιπποκράτη, πως δηλαδή το όμοιο θεραπεύει το όμοιο.
Με τους μαθητές του, ο Χανεμαν ξεκίνησε να κάνει μία μεγάλη έρευνα και καταγραφή ουσιών με οδηγό τις "αντιδράσεις" που παρουσίαζαν οι άνθρωποι με την χορήγηση της κάθε ουσίας και στην συνέχεια με την επιβεβαίωση ότι μία "όμοια" ουσία μπορεί να θεραπεύσει τον άνθρωπο που παρουσίαζε τα συμπτώματα. Με το τρόπο αυτό απέκτησαν την γνώση κάποιων φαρμάκων τα οποία έχουν τη δυνατότητα να ενεργοποιήσουν στον άνθρωπο τις φυσικές αντιστάσεις και μέσω αυτών να "αυτοθεραπευτεί" απαλλασσόμενος από τα συμπτώματα που τον απασχολούν και οδηγώντας τον στην ίαση.

Ο τρόπος επίσης παρασκευής και προετοιμασίας των φαρμάκων που χρησιμοποιούνται στην ομοιοπαθητική είναι ιδιαίτερος. Αυτό που θα πω μόνο για να μην πλατειάσω είναι το γεγονός ότι είναι τόσο "αραιωμένα" ώστε εξασφαλίζεται η "απόλυτη μη - τοξικότητα", αν μπορώ να πω και συνεπώς δεν αντενδείκνυται σε καταστάσεις όπου η συμβατική φαρμακοθεραπεία είναι απαγορευτική όπως στην περίπτωση της εγκυμοσύνης. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες πάνω στο θέμα αλλά είναι ένα αρκετά ιδιαίτερο και ενδιαφέρον σημείο που έχει αποτελέσει κεντρικό ζήτημα πολλών συζητήσεων.

Επίσημος φορέας της ομοιοπαθητικής στην Ελλάδα νομίζω πως είναι η Σχολή του Βυθούλκα (Γιώργος Βυθούλκας, καθ. Ομοιοπαθητικής, Διευθ. και Ιδρυτής της Διεθνούς Ακαδημίας Κλασσικής Ομοιοπαθητικής, http://www.vithoulkas.com/) της οποίας η πολιτική της είναι να δέχεται μόνο Ιατρούς για σπουδές.
Ωστόσο υπάρχουν και άλλες ιδιωτικές σχολές που προετοιμάζουν θεραπευτές - ομοιοπαθητικούς. Σε κάποιες χώρες της Ευρώπης, οι ομοιοπαθητικοί θεραπευτές που δεν είναι γιατροί έχουν επισήμως άδεια άσκησης επαγγέλματος (για το θέμα βλέπε http://www.ikko.gr/index_grec.htm) ενώ στην Ελλάδα υπάρχει πραγματική ανάγκη θεσμοθέτησης και προστασίας του χώρου της εναλλακτικής ιατρικής (βλέπε: http://www.homeopathy.gr/homeopathy/protecting_alternative_medicine.html).

Επίσης, σχετικά με τα φάρμακα και την ιστορία τους, προτείνω το εμπνευσμένο και πολύ ενδιαφέρον "Ιστολόγιο του φαρμάκου" του Μανώλη Μιτάκη.

Στο επόμενο: "Η ψυχοθεραπεία και η ομοιοπαθητική. Ομοιότητες και διαφορές."

2010/03/08

Ο Κώστας, άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτηση "Η ψυχοθεραπεία και οι διαφορετικές σχολές της."

Δεν είναι οι γνώσεις της ψυχολογίας μέσα μου που λειτουργούν σαν αυτοσκοπός, όπως μου είπαν οι περισσότεροι που άκουσαν το απλό απλούστατο αίτημά μου.

Βλέπω όμως ότι τις ίδιες διαπιστώσεις με την Ψυχολογία, έχουν και άλλες επιστήμες που έχω μελετήσει (και συνεχίζω να μελετώ, επειδή το πεδίο τους είναι ανεξάντλητο):

- Θεωρητική Μουσική (Αρμονία). «Χρειάζεται κορύφωση για να ενταθεί το ενδιαφέρον σε ένα κομμάτι», «στη συνέχεια χρειάζεται η λύση» (κάτι θυμίζει από την ψυχανάλυση), «όταν δεν μπορείς να λύσεις μία συγχορδία, πρέπει να γυρίσεις στην προηγούμενη να τη διορθώσεις ώστε να μπορέσει να λυθεί η τελευταία» (τραυματικές εμπειρίες παιδικής ηλικίας και θεραπεία τους ώστε το άτομο να μπορέσει να λειτουργήσει στη ζωή του), Το πρόγραμμα του Τμήματος Μουσικών Σπουδών των Πανεπιστημίων Αθήνας και Θεσσαλονίκης περιλαμβάνει περίεργα μαθήματα όπως «Ψυχολογία» και «Ειδικά θέματα ψυχολογίας»

- Πληροφορική και συγκεκριμένα, Βελτιστοποίηση μηχανών αναζήτησης (Search Engines Optimization), «πρέπει να χρησιμοποιείς τις κατάλληλες λέξεις- κλειδιά για να ανέβει η ιστοσελίδα σου στην κορυφή αναζήτησης αναγνωστών της Google, με κανόνες όπως “βάλε τις έστω λάθος συνδέσεις που κάνει ο πολύς κόσμος στην ομιλία του” ή “βάλε συνομιλίες και επιχειρήματα όπως αυτά που ακούγονται στις μεσημεριάτικες εκπομπές της τηλεόρασης” (επανάληψη νοητικού φίλτρου, υπεργενίκευσης, συμπεράσματος χωρίς επαρκή μαρτυρία, προσωποποίησης που χρησιμοποιούν έντεχνα οι τηλεπαρουσιαστές, και που απλά προέρχονται από τα διδάγματα της «Γνωσιακής Θεραπείας», αλλά χρησιμοποιούνται για μάρκετινγκ).

Οι Αρχαίοι Έλληνες μάθαιναν 4 επιστήμες συγχρόνως (βλ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό για το Σχολείο και το Γραφείο σελ. Τετρακτύς= το σύνολο των διδασκομένων σαν πακέτο επιστημών στην Αρχαία Ελλάδα, γεωμετρία, αριθμητική, αστρονομία και Αρμονία δηλ. μουσική)

Βλ. Irving Yalom, Η θεραπεία του Σοπενάουερ, σελ. 61 «Το ταλέντο είναι σαν τον σκοπευτή που χτυπάει έναν στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν να πετύχουν. Η μεγαλοφυϊα είναι σαν τον σκοπευτή που χτυπάει ένα στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν να δουν». Στο Ευαγγέλιο γράφει «εάν σε σκανδαλίζει ο οφθαλμός, εξόρρυξόν τον» (βγάλε το μάτι σου, δηλαδή).

Δηλαδή, μου κάνει κακό που γνωρίζω καλά μία από τις παραπάνω επιστήμες, που όμως συνδέεται στενά με τη Θεωρητική Μουσική και την Πληροφορική, σύμφωνα με τα προεκτεθέντα, και μέρος της «θεραπείας» είναι και να πάψω να την γνωρίζω, όπως μου εισηγήθηκαν ορισμένοι, που είδαν με κακό μάτι τις γνώσεις μου;


Πού μπορώ να βρώ έναν άνθρωπο που να με βοηθήσει (όχι να με πριονίσει στο μέγεθος του συρταριού του για να ταιριάζω με το γραφείο του) αλλά να υλοποιήσω τις σαφείς σαφέστατες υποδείξεις και μέτρα που αναφέρει ο Jeffrey Young στο απλό απλούστατο βιβλίο του "Ανακαλύπτοντας ξανά τη ζωή σας", (για να ξεφύγω από παγίδες/σχήματα όπου δεν με βοήθησαν άλλοι με "θεραπείες"), που το μόνο του μειονέκτημα (του βιβλίου) είναι ότι χρειάζεται και μια ελάχιστη αλλά οπωσδήποτε ανθρώπινη συμπαράσταση θεραπευτή (χωρίς ειδικές γνώσεις ειδικών δύσκολων πολύχρονων θεραπειών που καταλήγουν να ασχολούνται όχι με υπαρκτά προβλήματα αλλά με την «θεραπευτική σχέση»);

2010/03/05

Σχόλιο για την ανάρτηση "Ο Βοριάς και ο Ήλιος - Μύθος του Αισώπου"

Η Big άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ο Βοριάς και ο Ήλιος - Μύθος του Αισώπου":

Γειά σας!
Παρακολουθώ το blog σας καιρό τώρα και μου έχει κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η ενασχόληση σας με την τέχνη. Βρίσκω πολύ όμορφο αυτό που κάνετε ενώ πιστεύω πως ο χρόνο σας θα είναι ιδιαίτερα περιορισμένος.
Είχα κι εγώ στο παρελθόν μια ανάλογη εμπειρία με μία από αυτές που διάβασα στις αναρτήσεις σας με τίτλο Ψυχοθεραπευτικές εμπειρίες.
Η δική μου εμπειρία δεν αφορά όμως ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή αλλά ομοιοπαθητικό θεραπευτή.
Πιο συγκεκριμένα, αντιμετώπισα προβλήματα δερματικά και ιλίγγους.
Θα ήθελα, αν έχετε τη δυνατότητα να μας πείτε δύο λόγια για την ψυχοθεραπεία και τις διαφορές της με την ομοιοπαθητική.

Σας ευχαριστώ πολύ και καλή συνέχεια!

2010/03/02

"Ιοκάστη" του Γ.Λαμπή.


"Ήταν μια νύκτα γεμάτη πλανεύτρες φωνές και μελωδίες από μυθικές Σειρήνες. Τις άκουγαν μόνο όσοι τολμούσαν να σταθούν στο φως της πανσέληνου και να τη κοιτάξουν κατάματα.

Η Ιοκάστη στάθηκε στη μέση της άμμου. Ανάγειρε το κεφάλι και η ματιά της γέμισε από μαγεμένο φως. Άνοιξαν τʼαυτιά της καρδιάς της να μπουν οι μαγεμένοι ήχοι. Άρχισε να ζαλίζεται. Να μεθάει. Εκεί που το σώμα της άρχισε να μουδιάζει, από την γλύκα του αλλόκοτου μεθυσιού, ένοιωσε δύο μάτια να τη κοιτάνε επίμονα. Η καρδιά της τρόμαξε και άρχισε να κτυπά τρελά. Κρύος ιδρώτας την περιέλουσε. Τα πόδια της βυθίστηκαν στην άμμο. Μια αόρατη δύναμη την τραβούσε, προς το μέρος της. Η ψυχή της ανατρίχιασε. Ένοιωσε παγιδευμένη στον ιστό μιας αράχνης. Μιας αράχνης που καραδοκούσε στο σκοτάδι. Την άκουσε να ακονίζει τα δόντια της και να τραβά το κολλώδες δίκτυ, με το θήραμα παγιδευμένο, προς το μέρος της..."

Ο Γ. Λαμπής γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1962. Είναι νυμφευμένος και πατέρας δυο παιδιών. Εργάζεται στη Μετεωρολογική Υπηρεσία. Χρονογραφήματα και ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στον ημερήσιο τύπο και περιοδικά. Έχει γράψει θεατρικά έργα εκ των οποίων μερικά έχουν ανεβαστεί από διάφορους Θεατρικούς Ομίλους. Το "Ιοκάστη" είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις "Αναζητήσεις".

2010/03/01

Ο Βοριάς και ο Ήλιος - Μύθος του Αισώπου


Αφιερωμένο σε όσους πιστεύουν πως οι ψυχολόγοι μόνο χρησιμοποιούν ιστορίες διδακτικές, για να δώσουν πρακτικά στον άλλο το νόημα που επιθυμούν, σας μεταφέρω σήμερα τη δική μου εμπειρία που δείχνει πως και το αντίθετο μπορεί να συμβεί.

Πρόσφατα, μία κυρία μού διηγήθηκε στο γραφείο μια ιστορία. Έναν μύθο του Αισώπου που δεν ξέρω να πω αν το είχα ακούσει ποτέ μου. Ήταν μία πολύ όμορφη στιγμή με πολλά νοήματα.

Έψαξα και την βρήκα για να τη μοιραστώ μαζί σας.

"Πριν πολλά πολλά χρόνια ο Βοριάς και ο Ήλιος είχαν μια διαφωνία. Ο καθένας θεωρούσε ότι ήταν δυνατότερος από τον άλλο. «Εγώ είμαι πιο δυνατός» έλεγε ο Ήλιος και έλαμπε καμαρωτός. «Όχι, εγώ είμαι ο δυνατότερος» φώναζε ο Βοριάς και φυσούσε δυνατά για να το αποδείξει. Η διαφωνία αυτή κρατούσε μέρες αφού και οι δύο ήταν τόσο πεισματάρηδες που δεν άλλαζαν γνώμη.
Μια μέρα, και ενώ φαινόταν ότι η διαφωνία αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ, είπε ο Βοριάς: «Σκέφτηκα κάτι! Υπάρχει τρόπος να δούμε ποιος είναι ο δυνατότερος. Θα βρούμε ένα άνθρωπο, στην τύχη, και όποιος καταφέρει να τον αναγκάσει να βγάλει τα ρούχα του θα είναι ο δυνατότερος». Ο Ήλιος βρήκε πολύ καλή την ιδέα του Βοριά και αμέσως ξεκίνησαν με σκοπό να βρουν ένα άνθρωπο.
Δεν πέρασε πολύ ώρα και να! Κάποιος οδοιπόρος, ερχόταν προς το μέρος τους. Πριν τους πλησιάσει αρκετά, συμφώνησαν να ξεκινήσει πρώτος ο Βοριάς την προσπάθεια να τον γδύσει. Άρχισε τότε να φυσάει προς την κατεύθυνση του ανθρώπου. Όμως, μόλις οι πρώτες ριπές του έφτασαν τον οδοιπόρο, εκείνος σταύρωσε τα χέρια του και χαμήλωσε το κεφάλι, για να προφυλακτεί από τον άνεμο. Ο Βοριάς συνέχισε να φυσάει αλλά ο άνθρωπος αντί να γδυθεί κούμπωσε επιμελώς το πανωφόρι του. Θυμωμένος ο Βοριάς φύσηξε πιο δυνατά, αλλά το ποθητό γι’ αυτόν αποτέλεσμα δεν ερχόταν. Αντίθετα ο άνθρωπος έβγαλε από τις αποσκευές του μια κουβέρτα και τυλίχθηκε με αυτή. Απογοητευμένος τότε ο Βοριάς, έδωσε την θέση του στον Ήλιο, για να προσπαθήσει κι εκείνος.
Ο Ήλιος υψώθηκε στον ουρανό και άρχισε να λάμπει, σκορπώντας μια ευχάριστη ζεστασιά στο μέρος που προηγουμένως είχε παγώσει από το φύσημα του Βοριά. Αμέσως ο άνθρωπος έβγαλε την κουβέρτα από πάνω του και την ξαναέβαλε στις αποσκευές του. Ο Ήλιος συνέχισε τότε να λάμπει και μάλιστα δυνάμωνε σιγά σιγά την ένταση του. Αρχίζοντας να ιδρώνει τότε ο οδοιπόρος, έβγαζε σιγά σιγά τα ρούχα του, ώσπου στο τέλος ολόγυμνος και τρέχοντας, έψαχνε να βρει κάποιο δέντρο για να προφυλακτεί, από την λάμψη του Ηλίου, στον ίσκιο του. Δέντρο δεν βρήκε, αλλά για καλή του τύχη εκεί κοντά κυλούσε ένα ποτάμι. Σε αυτό βούτηξε ο οδοιπόρος μας και κάθισε έως ότου ο Ήλιος επανήλθε στην φυσιολογική του λάμψη.
Ο Βοριάς ηττημένος, γύρισε προς τον Ήλιο και του είπε: «Είσαι όντως ο δυνατότερος».

Η κυρία Γ. μου την διηγήθηκε για να μου εξηγήσει πως ο πατέρας της της την είχε μάθει και πως η ίδια πιστεύει σε αυτή την αρχή: πως δηλαδή η καλοσύνη είναι πιο δυνατή απ'οτιδήποτε άλλο!
Με τον τρόπο αυτό προσπάθησε να μου εξηγήσει την στάση της απέναντι στο σύζυγό της με τον οποίο βρίσκεται σε διάσταση και απέναντι στα παιδιά της που την έχουν επικρίνει για την "υποχωρητικότητά" της απέναντί του.