2009/05/29

Η περίπτωση του έρωτα


Αισθανόμαστε έλξη, ένα διαφορετικό και καινούργιο συναίσθημα, όταν είμαστε μικροί. Δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε αλλά προσπαθούμε. Ντρεπόμαστε ίσως αλλά επιμένουμε. Σίγουρα όμως καρδιοχτυπούμε!

Είναι ο έρωτας (που γι’αυτόν έχουν γραφτεί αμέτρητες ιστορίες) αλλά δεν μας έχει ξανατύχει (αν…) και δεν μπορούμε να τον αναγνωρίσουμε.

 Τότε λύνεται ή δένεται ανάλογα η γλώσσα μας, ανάλογα…

Τότε διηγούμαστε ή ακούμε αντίστοιχα αμέτρητες ίσως και ατελείωτες ιστορίες. Χανόμαστε μέσα τους ή (πιστεύουμε πως) βρίσκουμε τον εαυτό μας.

Μέσα από την ανάγνωση αυτών των ιστοριών μπορούμε να μάθουμε πολλά για ΄μας αλλά τότε δεν το ξέρουμε ακόμη και ίσως δεν μας ενδιαφέρει και τόσο. Ίσως δεν μας ενδιαφέρει και πραγματικά να μάθουμε τον άλλο μέσα από αυτές αλλά τότε… τι;

Αυτό που μας ενδιαφέρει (λέμε) είναι να μάθουμε τον άλλο ή τουλάχιστον.

 Ο Δημήτρης λέει:

«... όταν γνώρισα τη Νίκη ήμασταν ακόμη φοιτητές. Ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος ανάμεσα στα εργαστήρια και όλες τις άλλες υποχρεώσεις μας. Προσπαθήσαμε να αφιερώνουμε ποιοτικό χρόνο και οι δυο μας σε αυτή τη σχέση.

Μετά από ενάμιση χρόνο μαζί, περνούσαμε καλά και ήμουν σε γενικές γραμμές πολύ ικανοποιημένος από αυτή τη σχέση. Για πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου και δεν ήταν η πρώτη μου σχέση όπως για εκείνη.

Κάποια στιγμή μιλούσα ενθουσιασμένος για ‘κείνη στο ψυχοθεραπευτή μου κι εκείνος με ρώτησε! «τι πιστεύεται πως γνωρίζει κείνη για σας;»

Διαπίστωσα πως ενώ για πολύ ώρα μιλούσα για όσα πίστευα πως ήξερα για ‘κείνη και ήξερα πολλά μέσα απ’όσα μου είδε διηγηθεί για τους δικούς της, τις σχέσεις της και πολλά άλλα τέτοια, δεν ήξερα τι εκείνη θα είχε συγκρατήσει ως εικόνα για ‘μένα… γιατί πολύ απλά μιλούσα ελάχιστα. Ίσως από φόβο ότι θα με απορρίψει αν με γνώριζε καλύτερα.

Το γεγονός αυτό δεν το συνειδητοποίησα τη στιγμή της ερώτησης του ψυχοθεραπευτή μου αλλά αρκετό καιρό μετά.

Σε μία συζήτηση με την κοπέλα μου, την ρώτησα ευθέως και εκείνη μου απάντησε πως πιστεύει ότι όταν είμαι έτοιμος θα της μιλήσω για ‘μένα…

Αυτό  και έκανα. Σιγά – σιγά ανοιγόμουν όλο και περισσότερο…

Αργότερα διαπίστωσα πως μέσα από την αφήγηση αυτή ένιωθα κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορούσε να συμβεί: να ξαναγράφω την ιστορία μου…»

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος29/10/09, 1:58 μ.μ.

    Μπορεί να έχεις μπλέξει με τις δουλειές σου αλλά μας έχεις λείψει... και όχι λίγο!
    Ξαναπιάστο για να σε παρακολουθούμε!
    ΚΑλή δύναμη σε ότι κάνεις
    Φιόνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα :)
    Στην γη.. η παιδεία είναι , το να ερωτευόμαστε.. και με το σεξ να αγαπάμε(την αυτό- ικανοποίηση.)..

    Στον ουρανό, μαθαίνουμε πρώτα το τι είναι η αγάπη, και μετά να ερωτευόμαστε με αυτήν…
    Οι ψυχές των ανθρώπων, ως ψυχές, είναι συγκοινωνούντα δοχεία, που δυστυχώς γιατρέ μου, οι άνθρωποι εν αγνοία τους, διοχετεύουν η μία ψυχή προς την άλλη, τους φόβους και τις ανασφάλειες τους…

    Σήμερα λείπει η ανδρεία, και η αγαθοσύνη…
    Που αυτά τα δύο, είναι η αόρατη βελόνα του φωτισμού των δύο ανθρώπων, που ενώνονται τα δύο κορμιά της ψυχής, ως σταγόνες νερού σε μία.

    Χάρηκα που αντάμωσα την λίμνη σου, σου πρόσφερα και εγώ ένα λιθαράκι…με την ευχή, το νερό σου να ανεβαίνει όλο και ποιο ψιλά.
    Καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιατρέ μας ,

    ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
    ΥΓΕΙΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

    Πότε θα μας γράψετε κάτι καινούργιο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή