Να το πάρει το ποτάμι;

Αποφάσισα εδώ να δημοσιεύσω μία μικρή μόνο σειρά από όνειρα (μικρή σε σχέση με την ονειροθήκη που διαθέτω, έστω και αν έλαβα αρκετά μηνύματα ενοχλημένων που με ρωτούσαν τι θέλω να πω και γιατί δεν το λέω… «να ξεμπερδεύουμε» αυτό το λέω εγώ) για έναν και βασικό (θεωρώ) λόγο:

Να υπογραμμίσω κάτι που πιστεύω πως έχει περάσει στα ψιλά γράμματα, αν όχι εντελώς απαρατήρητο• για κάτι που το θεωρούμε δεδομένο ή αυτονόητο.

Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν καλά πως μου αρέσει η δουλειά μου και πως μου αρέσει να διαλευκάνω σημεία τα οποία δείχνουν να τα περνούν (ή να τα παίρνουν) ως δεδομένα.
Πράγματι! Μου αρέσει η δουλειά μου και γιατί τη θεωρώ ανατρεπτική! Και για πολλά άλλα πλεονεκτήματα που έχει όμως.

Διασχίζωντας κάθετα ένα ποτάμι, μου αρέσει να έχουν βραχεί τα πόδια μου! Όχι γιατί είναι άμεση συνέπεια αλλά γιατί είναι η πραγματικότητα! Το λέω, ενώ είναι επίσης ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ!
Γιατί; Γιατί έχουμε ανάγκη, για την επικοινωνία μας, να ονοματίζουμε αυτά που θεωρούμε αυτονόητα. Ίσως για τους άλλους δεν είναι ή δεν είναι και τόσο.

Ο συνειρμός λοιπόν όσων παραπάνω λέω είναι "αβρόχοις ποσί".
Κρατήστε το αυτό στην άκρη και το ξαναβλέπουμε άλλη φορά, ίσως.

Ανατρεπτική, όντως η δουλειά μου, χωρίς να είναι "επιζήμια" για κανέναν. Αντίθετα, χρήσιμη και διευκολυντική ακόμη και για εκείνους που είναι δεδηλωμένα ενάντια στην ψυχοθεραπευτική παρέμβαση. Ίσως, μάλιστα, για εκείνους, ακόμη περισσότερο!

Ας το πάρει λοιπόν το ποτάμι και αφού κατάφερα, πιστεύω, να δημιουργήσω το κατάλληλο κλίμα ανυπομονησίας στους λίγους που παρακολουθούν το ιστολόγιο αυτό (πλην όμως είναι πολλοί περισσότεροι απ’όσο πίστευα στην αρχή πως μπορούν να ενδιαφερθούν) να προσπαθήσω να πώ αυτό που σκέφτομαι.