"Οι γνώσεις μου για την ψυχοθεραπεία πριν (7-8) χρόνια ήταν οι συνήθεις γνώσεις όλων όσων δεν την γνωρίζουν "Ο ψυχοθεραπευτής, ή ψυχολόγος και πολλές φορές ο ψυχίατρος, είναι αυτός που σε βάζει να ξαπλώσεις σε ένα δερμάτινο κατά κύριο λόγο καναπέ και του μιλάς ιδιαίτερα για τα παιδικά σου χρόνια. Ακόμα σε συμβουλεύει για ότι θα σου λέει τι να κάνεις και όλα είναι μια χαρά".
Η σκέψη να μιλήσω σε κάποιον άγνωστο και μάλιστα να ξαπλώσω στον καναπέ μου ήταν δύσκολη. Αλλά να μιλήσω για τα παιδικά μου χρόνια ήταν αδύνατο γιατί απλούστατα δεν τα "θυμόμουν". Ένα από αυτά που θεωρούσα προβλήματα ήταν η μνήμη μου, πίστευα ότι είχα ξεχάσει τα πάντα σχεδόν μέχρι πριν από "λίγο".
Η αφορμή να γνωρίσω έναν ψυχολόγο για πρώτη φορά στη ζωή μου ήταν ο φόβος μου ότι δεν μεγάλωνα σωστά τα παιδιά μου. Μου πήρε πολύ καιρό για να καταλάβω ότι πήγα γιατί δεν άντεχα άλλο να κουβαλώ τα βάρη που δεν μπορούσα να πω σε κανένα ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό με έπνιγαν.
Μου είχα φορέσει τεράστια αλυσίδα και δεν προχωρούσα πια εδώ και χρόνια. Ή μάλλον προχωρούσα αργά αλλά δεν το αντιλαμβανόμουν και τώρα μπορεί τα βήματά μου να είναι μικρά αλλά όμως τώρα τα διακρίνω.
Την εποχή της ψυχοθεραπείας θα μπορούσα να την ονομάσω "Ξαράχνιασμα".
Στην αρχή φοβόμουν ήμουν μάλλον επιθετική με την έννοια ότι δεν ανοιγόμουν. Νομίζω ότι τα 2/3 όλης της ψυχοθεραπείας ήμουν με τα χέρια σταυρομένα ή αγγαλιά με ένα μαξιλάρι.
Με μεγάλη προσπάθεια κάθισα στο γραφείο στην πρώτη επίσκεψη και στη δεύτερη και στη τρίτη...
Αργότερα άρχισα να έχω αντιφατικά συναισθήματα, άλλοτε ένιωθα άνετα και μίλαγα πιο ελεύθερα και άλλοτε σφιγγόμουν στο μαξιλάρι γιατί με δυσκόλευε το θέμα.
Όμως σχεδόν όλες τις φορές όταν έφευγα ένιωθα ανακούφιση, είχα βγάλει κάτι από πάνω μου, ένα βάρος ή μάλλον έναν ιστό ένα μικρούλη ιστό, έβγαζα την ακρούλα ενός μήτου, έπιανα και τράβαγα σιγά-σιγά.
Το διάστημα των συνεδριών έμαθα πράγματα για μένα που άλλα δεν τα γνώριζα και δεν ήθελα να τα παραδεχτώ αλλά και νέα κομμάτια που δεν ήξερα ότι έχω, σαν ένα παζλ που μου λείπανε, είρθανε να βρούνε τη θέση τους και όλα μαζί να υφάνουν τον καμβά της ζωής μου από τα πρώτα μου χρόνια μέχρι τώρα.
Ο ψυχολόγος με βοήθησε να αποδώσω το σωστό χρώμα γιατί εγώ μόνη μου συνήθως χρησιμοποιούσα μαύρο-γκρί ή μια απόχρωση δισδιόρατου παλ αγνώστου χρώματος.
Με υπομονή πολλές φορές τεράστια κατάφερνε να ακούει τις φλύαρες κάποτε διηγήσεις μου, να με επαναφέρει μαλακά στο θέμα όταν ξεστράτιζα χαοτικά να επιμένει σταθερά όταν προσπαθούσα να ξεφύγω.
Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε να δω ότι δεν είμαι κάτι το μοναδικό όπως κάποιες φορές πίστευα άρα δεν έπρεπε να περιμένω από τους άλλους να μου φέρονται σαν κάτι τέτοιο αλλά δεν ήμουνα το απόλυτο τίποτε όπως άλλες φορές φοβόμουν.
Είμαι άνθρωπος όπως όλοι έχω ελαττώματα, βιώματα άλλοτε ευχάριστα άλλοτε όχι, κάνω λάθη όπως όλοι και πρέπει να μαθαίνω από αυτά αλλά και άν όχι τι να κάνουμε η προσπαθεια μετράει.
Θα κάνω σίγουρα και άλλα στη διάρκεια της υπόλοιπης ζωής μου από άλλα θα μάθω, κάποια θα τα επαναλαμβάνω μέχρι να μάθω και άλλα...
Έχω μεγάλη φαντασία, άλλες φορές με σώζει και άλλες με δυσκολεύει, ο ψυχολόγος μου όμως με βοήθησε να καταλάβω ότι αυτή είμαι και έτσι προσπαθώ να πορευτώ.
Εδώ και καιρό και αφού ολοκλήρωσα κάποιους κύκλους ολοκληρώνοντας τη ψυχοθεραπεία-στόχο που βάζαμε κάθε φορά με τον ψυχολόγο μου (που άλλοτε ήξερε το στόχο και άλλοτε τον έβρισκε στην πορεία ή στο τέλος) νιώθω να μου λείπει η στήριξη που δεν μου αρνείται ποτέ βέβαια αλλά και που δεν θέλω ούτε να καταχραστώ μα και να μάθω να στηρίζομαι στα πόδια μου, παπούτσια άλλωστε μου χάρισε ένα σωρό (τον τρόπο να αναλύω καταστάσεις και να τις συζητώ όπως κάναμε μαζί)."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου